|
|
Hallo! and welcome to my English & Afrikaans piece of the poetry pie. I was named after the little girl from the Swiss Alps, married a Cypriot Greek and grew up in "Zulu-land". Thank you and enjoy reading!
|
|
Lied van die Suikerietkappers
Ons sing en dans by die myn vir die toeriste dans en slaan 'n tonga sing die lied van die suikerrietkappers die kappers se sang 'n tongvuur wat klap terwyl hulle maak die suiker die bier uit die korrel uit die riet tot die woord kom korrel van die tong in die kies o ons sing die lied van die loerie wat roep om reën Umgungundlovu ons roep die Tugela se tong wat flits in die son en die wolke wat hoog en heilig ry op die rûens van die heuwels en blou voete van die reën wat kom loop oor vuurkole van die koraalboom o ons sing en dans slaan 'n tonga Umgungungundlovu kap met 'n panga 'n skreeu swaai aan 'n bobbejaantou deur loomlower van ons gedagtes van Mhlatuzi tot by Msinga ons loop 'n soekgeselskap oor berge tot waar die skilpadeiers van die sterre gelê word op koel strande van die nag en bedags gebêre word onder die warm sand, waar ons slaap onder die vuurtoring van ons drome tot die oggend kom gloei in die denne, 'n rooi kreef op kole o ons sing die lied laai die kokopanne met die suikerpyle van die son by Empangeni Eshowe Nongoma Mtunzini Kwambonambi en Pongola waar die groen klowe van stilte kom vou oor die nou klipperige passe van ons slaap ons gaan op 'n safari van oorryp aande 'n geel en groen papaja by Ndumu by Mkuzi en die Umfolozi waar die seekoei met oop bek snork 'n pienk waatlemoen en die geel en wit koorsbome soos oorlogstrepe lê oor die stil masker van die Nyamithi-meer en die visarend sit voor sy grot met bene en klippe, 'n ou sangoma o ons sing die lied van die suikerrietkappers vir toeriste by die myn tot die blou aalwyne van die vuur stil en waaksaam word soos indoenas in die ver heuwels van ons oë. Song of the Cane-Cutters
Oh we sing the song of the cane-cutters here at the Egoli-mines we sing and dance entertaining the tourists with the song of the cutters cutting the sugarcane and protecting themselves against dust and sun with white masks of clay Oh we sing the song of the rain-bird calling umgungundlovu umgungundlovu until the white clay-masks of the clouds break up and the blue feet of the rain stride briskly over the red-hot embers of the Choral-tree Oh we beat the tonga to the rhythm of the fire of the dance and our tongues clapping and clicking away Oh we sing the songs of the sugar-hills from Empangeni and Mtubatuba from Quambonambi and Nongoma while we travel over hills and mountains to where the turtle-eggs of the stars are hatched on the balmy beaches of the night and buried under the warm sand by day, we travel through mango and pine-apple sunsets where we fall asleep on the white bosom of a beach until the red lobster of the morning smokes amongst the firs oh we sing the song and we dance the snake-dance the Dhomba at Ndumu and Mkuze and the Umfolozi, we drink the brown foamy beer of the Tugela, listening to the Impi-cry of the Mynah by Mtunzini, Msinga and Pongola where the green silence covers the harrowing mountain-passes of our sleep, where the hippopotami play with pink velvety beaks like watermelons and the fish-eagle sits forlorn in front of it's cave like a lonely Sangoma Oh we cut the cane we sing the song we hack a path through the swarming foliage of our minds and the tropical plants to where the white and yellow fever-trees streak the dark face of the Nyamithi lake like war paint and the sun sinks with the white belly of a fish between the green Hindu temples of pine trees Oh we sing the song of the sugarcane foaming their white sugar-plumes sun-powder the song of power, we sing under acclamation of our assegais until the blue aloes of our fires turn cold and sad like lonely warriors in the distant hills of our eyes here where we sing our song for the tourists at the Egoli-mines. Chopin - Nokturne
Voëls sit op 'n draad in die mis soos op wit musiekpapier en onder op die rivier dryf swane soos ou oorgeblewe aristokrate wat onder brûens bly en in kanale en tussen hulle 'n enkel swart swaan, 'n priester of confidante of 'n dokter teruggekeer van ver onoorwonne fronte van die gees, die swart swaan wat altyd enig opduik as basviool of Franse horing in 'n simfonie, en aan wie die eensames op die rivierbank hulle alleenwoorde soos kosbare krummels kom voer maar altyd bars die musiek van 'n onaardse vreugde uit die grys kanonlope van geute en oor die rowe van rooi dakteëls en tussen deur die kaal takke wat soos swart krake lyk teen die grys muur van die lug, elke dag is 'n klaviersonate of 'n simfonie, die middag ‘n bonthelder volksdans 'n rondo wat skyn van oopheid uit die hoë adellike voorkop van 'n heuwel of dorpsplein, en die skemer is 'n romanze 'n scherzo van die son se goue gerwe afgestraal van donker blou hooimiedens van wolke na groen weivelde vir die armes van die gees om op te tel, want elke nag is 'n Nokturne van Hoop met die Poolse Aarde 'n donker man wat in sirkels dans met die maan soos 'n kind op sy skouers. Sneeu Uil
(Sneeu-uile kom voor nie net in Antarktika nie maar ook by Newfoundland, Kanada) In die stroom vang ons 'n ekstra vis vir die nag wat op donker mospote nader sluip, die wind in die boom is 'n beer met pote wat teen die lug kap, in my droom wolfkerm jy soos 'n sjamaan na die sneeu-uil van die maan later word dit stil en die sneeu-uil se oë kraak blou oop sodat die lig soos glinsterende visse vrygelaat kan word die son, 'n takbok op sy knieë verstrik in 'n boom bloei dood uit in die rivier maar in die oggend lê dit deur die omgekeerde uurglas van die rivier, skoon uitgewas tot 'n pers berg onder ‘n wit sneeulyn van geloof. Ek sien in die water die wolke van jou skouers omstraal van die son wat elke dag al dieper wegsak onder skaduwees en die swaar vragte van die herfsblare wat op die water dryf ons was die nag se masker van droom af in die stroom en sien hoe ons drome weg dryf en tussen krappe op die bedding gaan lê die sterre is uitgespoel tot wit gladde rivierklippies vir ons om die dinge en sake van die dag mee af te meet want dit dra nog die gewig van 'n helder nag en om saam met ons versugtinge en klagtes in die water terug te gooi sodat 'n vrede al groter uit kring oor die dag met die berg wat ook 'n vrede pyp rook oor die denne en berke en populiere met takke al geelstomp gekou aan die ou leer van skaduwees maar jy is weg en my hart is 'n sneeu-uil wat hoe-hoe in die hok van 'n ver warm suiderland en haar vere laat val soos sneeuvlokkies eensaam oor 'n subtropiese landskap van akkedisse soos swart glinsterende dolke op 'n boomstam en boomvarings wat dans om die son met arms vol smeltende varings van ekstase. |
Die Tollende Son, Ngome - Plek van Sewe Strome
Op pad na Ngome trek renbote van wolke die son se ski’s oor 'n blink mielieland onder die berg wat sy blonde maanhare rimpel en skud in die wind, die berg wat sy blonde spiere van gras weef in die son, die berg met sy huid kaal en glad en oop soos die leeu van God (van die Amakhosi) maar hoog oor die groen Zoeloelandse vallei met aalwyne soos vergete altare waar bokke klouter oor die blou hange van God se slape tree Maria, Tabernakel van die Allerhoogste uit die son, Sy hou dit ,in haar hande op 'n blinkwit hostie. Die son begin tol verblindend wit en sy wys die verdwaasde non na die plek Ngome waar sewe strome bymekaar kom vir 'n fontein van helende water. "Ek is die Tabernakel van die Allerhoogste" groet sy dae later weer die non. Die non erken haar want Sy is die vrou geklee met die son met die kroon van twaalf sterre op haar hoof en die maan onder haar voete, Sy, die Een wat sal kom om die draak te beveg wat slinger en draai en ons verblind met die skubbe van munte. Sy wys met haar hande na 'n kleihuisie met sinkdak waarop vyf klippe lê, "Net so gee ek julle vyf klippe om die Reus mee te verslaan" "Wat is hierdie vyf klippe?" verneem die non. Klip een is gereelde bywoning van die kerk Klip twee is gebed uit die hart Klip drie is die hou van die vas Klip vier is kennis van die Bybel Klip vyf is greelde belydenis van die sonde. Gun My, O Visioen van Saint Catharine Labouré in Parys. Visioen van La Salette hoog in die Alpe. Visioen van Banneux. Visioen van Fatima, Garabandal en Medjugourio. Visioen wat krag gee aan die ou Christinnne vervolg deur die Romeine. Visioen van duisende Moslems by Zeitoun in Egipte. Visioen van die boodskap "Die oorlog sal gou verby wees" in die Tweede Wêreld-oorlog. Visioen van die waarmaking by Rwanda. Die non is lankal dood maar die son tol nog om en om in die lug hoog bo die wit kapel op die heuwel waar Die Heilige Maagd eens verskyn het. Die son wat van kleur tot kleur verander en ekstaties tol soos 'n blinkwit hostie bo die heilige altaar van Ngome soos by elke Maria-altaar in die wêreld wat Haar verskyning gedenk. Gun my, om ook soos 'n klein wit vlindertjie vlietend in die Mistieke Woud van U Wese soos die Heilige Maagd of ou non te dartel en duisel soos een dronk van 'n vreugde hoog bo-oor die gekrampte lote en tussen deur die wortels van gepynigde voete, die bobbejaantou van folterswepe, U eie Stasies van die Kruis geskryf in die natuur wat lei na 'n fontein van grasie verby die gelykenis van die wurgvy van 'n onbevryde gewete wat die bas van 'n boom stadig dood folter Gun my, om in die Mistieke Woud van U Wese waar daar genoeg lig vir die gees is, te soek na die plek van die sewe strome met jakobslere van varings vlammend in die son, om te luister in die stilte van hierdie Woud na die ryk voëls van U Spreuke om my uit te strek op die tabernakel van 'n rots koel soos klokke, om die masker van my gesig af te was en te luister na die harpe van water hier met 'n goue gloed, so helder soos die sang van die pers loerie, klein skugter prins van die kus en die oerwoud wat vir ons pers satynvere laat val, duur seldsame afskeidgeskenkies uit sy eie koninklike mantel van groen, rooi en persblou Gun my dan om in die laaste bietjie oorgeblewe water van my aardse drome weg te dryf op goue arms van vrede tot in die tollende tonnel van 'n ekstatiese son. How to write a poem about an egg
At the onslaught of writers block once I was treated by my mother who pointed out that I should be able to write a poem about an egg as T. S. Elliot once wrote a poem about an egg, well, I said, an egg is a vowel in the warm dry nest of popping consonants with all it’s dialects of scrambled boiled fried and poached egg and that I suspect poachers like poached egg so that the yolk of truth does not stare them in the face like the innocent eye of an animal and then sex is also an egg-and-spoon race your spoon my egg and sometimes we lose the egg some although often still tarred and feathered speak their blunt bald-headed truths and the boiled vowels of English eggs get their heads chopped off, Victorian children play croqet with those awkward eggs of an "ought to" or "shan't" while the governess isn’t looking and Irish vowels are dreamy runny poetic souls of vowels supported by hard crusts of bread endeared by much poverty and French eggs of vowels tend to blend with other’s into an omelette spiced with black mushrooms of accents and those petite vowels so independent so easily disappearing at the end as if by a magic act and then there is also everyone's favourite the scrambled egg of American vowels with the twisted twang of a rock guitar and the ketchup of whatalotigot on and then there are the vivid richly painted gold and red Greek Easter eggs of vowels as vibrant as a red poppy being nibbled by a white goat and there are the faces of Renaissance saints glowing with the tempera of smooth Italian vowels until you also see henceforth in every soft fried egg the gentle face of a Madonna downcast or askance. Sneeu Man
in my lewe het jy ingestap met die son wat jou oor jou skouer volg 'n wit wolwe-oog en jou eie oë so ontwapenend twee sneeuballe van lig waarmee jy telkens mik na my verdonkerde hart woorde tussen ons was lig tintelend eksoties soos 'n sneeu-uil se vere die nag om ons 'n swart beervel styf vasgepen om uit te droog en jou lyf 'n sneeuboom in die maanlig of ‘n helder verligte olieboor in 'n swart oseaan en bedags as jy weg is sien ek weer die son-en -skaduwees van jou viriele stiltes wat in goue takbokke oral uitslaan op my mure net soms saans versamel die geel gesmelte sneeu van 'n teerheid in die hoeke van jou oë dan is jy 'n sneeuden gemaakverbaas en met die tikkie hartseer van 'n ou uitgewaste towenaar met ou sneeu wat soos dooie konyne aan die donker dennetakke van jou arms hang. 
Sneeu in Johannesburg, 17 Augustus 2012
Pers drome van Afrika
Na soveel stede en jare ry ek weer deur die strate van 'n stad wat weer in pers drome lê, die bloeisels afgerafel van die pers Bokleed van 'n vername man wat hier deur die strate kom loop. Die blare gekleur met die ink uit donkerpers skulpe van somerse donderwolke fyngemaal oor Afrika en die ultra-violet strale van 'n goddelike spuug gemeng met stof wat ons weer lig tot in die Bo-kamer van God se Gees soos die vrouens en kinders op 'n dak tussen wasgoed en gedroogte vye wat by die eerste sketterende druppels van 'n somerreën begin sing en dans en handeklap vir die wolke se blou mandjies wat weer volraak met brode en visse vir die armes en die bloeisels wat blink met die koel asem van 'n somerreën wat die pers van belydenis en berou verander in die wonderwerkpers van bloesiels wat al die wonde van die aarde kom toelap, elke gebroke hart en lekkende sinkmuur of dak van 'n klipaltaar wat skree; "gee ons nie klippe nie maar brood" en elke straathoek se skeefgetrapte hak en oor suur warm asems geburp uit lugverkoelers in stege vol vuilgoed en dun suinige knoopsgate van monde en ook elke selfoon van 'n hartnooit beskikbaar nie en wat heeltyd onder 'n sware las van materialisme moet herlaai. |
Marguerita Dance
(a circular formation of whales surrounding an injured or sick whale, lifting it in turn out of the water) Will you be with me with the last Marguerita-dance when my sisters are circling around me their tails fanning a cool sea-breeze over me, when I am coasted onto the beach a Marguerita dancing herself to death, left by my bridegroom –to- be that feisty bullfighter of the sea in blue satin and golden brocade advancing and retreating and ruefully blowing me foamy kisses on the wind and pulling white carnations from his puffed sleeves, Will you be with me with the last Marguerita-dance the Dance till Death when I see the waves around me full of black bile breathing heavily under death-sweat of the sun, will you be with me with the last Marguerita-dance when my sisters are circling around me lifting me from the water so that I see the moon taken down by the black Gull of a Cloud that moon , the white mussel of my heart cracked open so surgically neat against a rock. Marguerita Dans
(‘n sirkelvormige formasie van walvisse wat ‘n beseerde walvis om die beurt uit die water moet lig) Sal jy my hoog oplig teen die einde as ek moeg word sodat ek die land kan sien waar geel pels van die son kom broei op die wit eiers van klippe waar die sand wit en lig blink teen donkergroen skubbe van bamboes en seewier wat dryf die verrotte ledemate van ‘n uitgestorwe oerdier, sal jy jou vars briesie oor my kom stort my liggaam wat lê soos skimmelrotse tussen die wit gewebde pote van skulpe lȇ, sal jy my snoet uit die water kom lig wanneer my susters om my kom kring met die laaste Marguerita-dans hulle vinne soos swart spaanse waaiers wat my koel waai as die water voor my soos kleppe swaar asemhaal onder swart braak van skaduwees en doodsweet van die son sal jy my snoet uit die water kom lig as my susters om my kom kring met die laaste Marguerita-dans die Dans tot die Dood. want die see is ‘n ou ervare stiervegter wat heupe swaai en vloei en draai in blou satyn en goue brokaat en uit die kantmoue van branders haal hy wit en goue angeliere en waai vermakerig daarmee oor die aarde wit skuimende bloeisels en soene op die wind se lippe sal jy my snoet uit die water kom lig as my susters om my kom draai met die laaste Marguerita-dans dat ek kan sien hoe die donker meeu van ‘n wolk die wit mossel van die maan af duik om soos my hart met een fyn naat skoon oop te breek teen ‘n rots. “DEKAPENTAVGOUSTOS”
(Vyftien Augustus) (In die boek ‘Drif en Vreugde’ word daar ook deur die kunstenaarpaar Marjorie Wallace en Jan Rabie melding gemaak van die ikoon van die Heilige Maagd wat helende dade verrig). Julle het hulle gode genoem maar miskien was hulle dalk nog engele wat aan julle, die Griekse wyshere moes verskyn om julle vir die koms van die Christus voor te berei, hoe anders verklaar mens “gode” wat soms harpe speel en met ’n baie vinnige spoed beweeg en toe kom Hy so anders as die vurige gode so gewoon soos julle wat ook op donkies ry en storms kon vang in vissermanne se nette gevleg uit ‘n eilandvrede, en nou groei op julle eilande die tragiese swart sipresse soos swart priesters ewig gevlek met die swart bloed van ‘n donker daad wat geen monsoonmaand nog uit kon was nie en met sweetkolle van ‘n gekruisigde son , ‘n vyeson soos die donker swart vy van Jesus se mond en pupille verstar tot wit windmeulens van pyn waaraan ‘n swart doodse moegheid kleef, en og die helder vreugdevolle optog van ‘dekapentavgoustos’ die dag van die hemelvaart van Maria op vyftien augustus want onder ‘n meditereense mediteer met hortjies wat plek plek soos ribbes ontbreek, word sy jaarliks herbore die Heilige Maagd Maria hier op die eiland Tinos gedra met skuimende kranse angeliere asof gepluk uit die see hier op die eiland met die ou skeepswrak die Griekse vaarder, die ‘Elli’ in die hawe’ getorpideer deur ‘n swart oorlogswind uit Italië, op die dag van Maria se hemelvaart die dag van ‘dekapentavgoustos’ en die Grieke het die bene versamel uit die wrak en bymekaargebring waar hulle gelê het op die koel marmervloer van die see en nou beskerm word deur ‘n Magiese Ikoon van die Heilige Maria wat hang in ‘n wit marmer kerk, die ikoon olyfgroen van die goud waarin vlamme van die skeepswrak speel die stralekrans ‘n fakkel geskiet oor die oseaan deur Grieke met hulle oë wat in stukkies bladgoud afskilfer en uitval, word hier deur swart priesters op die feesdag ook bitter mirre gegooi in die oop graf van die wrak, die oop graf van hierdie dag en wierooklampies geswaai om die bitter lug te suiwer teen die wraak van ‘n wrak hier waar Griekse vrouens loop met siniese trekke om die mond en die Magiese Ikoon ontdek in ‘n droom deur ‘n Katolieke kloosternon, wat helende wonderwerke verrig op hierdie eiland Tinos eens ook deur die apostel Johannes bewoon. T.S. Eliot se Eier
Na die aanslag van skrywersblok eens raai my ma my aan met; “T. S. Elliot wat oor ‘n gekookte eier ook kon dig“ en toe besluit ek om ‘n gedig oor ‘n eier te skryf want ‘n eier is ‘n vokaal in ‘n warm mandjie van krakende konsonante en die eiers van Arikaans nog steeds geteer en veer bly so kaalkop die waarheid praat en die Engelse vokale van eiers se koppe word dikwels afgekap en konsonante lê weggooineste langs die pad en daar is die Ierse sonsondergang van sagte dromerige lopende eiers van siele op droë harde korsies van armoede en daar is die saamvloei van Franse vokale in ‘n omelette gegeur deur swart sampioene van aksenttekens en ook die Italiaanse en Florentynse eiers van vokale so glad gesmeer van die blink tempera van die son en die Griekse rooi en goue paaseiers van lewensvreugde wat teen mekaar in kompetisie gekraak word en laastens maar nie die minste nie janalleman se favourite die Amerikaanse uitgerekte twang van roereiers met die lustige ketchup van whatalotigot op. Turner se sneeuwit reënboog
(Geskryf na ‘n sneeuwit dag van 17 Augustus in Johannesburg) Dan sal ek bly wees soos sneeu in Augustus wat ‘n onderliggende oerritme haal uit dinge, vorms herlei na ‘n naakte spel van positiewes en negatiewes met bome soos huilende beelde en bosse en plante soos hasies en blare soos wit vere, ek sal sien die wit gedig van hierdie dag is ook ‘n huilende beeld maar ek sal ook sien die sneeu wat so oor ons warrel is die manna van U lag wat ons tydelik laat vergeet en vergewe en dat die sneeubome engele is wat vir ‘n uur of twee in my vaal droё hoёveldwinter kom land het en dat hulle nie engele met swaarde is nie maar van ‘n nuwe lente en lewe en nadat die sneeu begin smelt het sal ek nie wag vir ‘n reёnboog nie want hierdie sneeu is Turner die reёnboogskilder se sneeuwit eteriese reёnboog oor die somerse berge van Ben Cochran of die geelwit reёnboog oor die meer van Cumberland, en ek sal sien dat dit ‘n boodskap is van die aarde wat weer eendag sal gehoorsaam aan ‘n swaartekrag van Donker en Lig soos van Goed en Kwaad of soos engele met sneeuwit veerligte vlerke wat swaar juwele van edelsteen en kristal kan dra. Africa dreams purple
for one month Africa dreams in purple, the rain slashes down blossoms gleaming with the ultra-violet rays of a divine spit which is tramped into the ground and mixed to a paste to once again open our spiritual eyes for one month Africa walks the streets in the tasselled tunics of purple, lifting our spirits into the Upper Room healing our groggy gritty streets with the purple snow of a summer-storm it patches the skew heels of street-corners and even cell-phones of broken hearts which has to be frequently charged under a heavy burden of materialism, it falls into air-conditioners belching hot stinking breaths of beer and grill, they fall onto the roofs of sink-walls keeping the heart from blowing away in the wind held together by the few stones of unspoken words of longing for children growing up in faraway places, these altars with stones shouting; “oh Lord do not give us stones when we ask for bread” for one month at least Africa dreams purple bringing a cool purple peace to our minds, it changes the hot stinking animal breath of a thunderstorm into the fresh rain-soaked breath of hope and anticipation sucked in by the purple pockets of petals and the dark blue baskets of clouds filled again with five-thousand fishes and breads for the hungry for one month Africa dreams purple dreams of the future, it dreams eternal purple sunsets dyed by the inky snails in the splintered shells of clouds, it dreams little white clouds in a scorching sky like doves freed once again from the dark musty smothering temples of the earth it dreams the purple haze over a turquoise sea overlooked by the True North of it’s palm-trees in the sweet sleep of a coconut beach and victorious cities of science whitewashed and preserved timelessly in the purple spirits of jacaranda-trees. |
|
Elf September
Ten bate van die slagofferfonds kyk ouers saam met hulle kinders na die ballet-op-ys; "Die Sneeu-koningin" en in die oggend met die mis soos die eerste afgelewerde koerant oop geblaai oor die baai, die woorde nog vars in hul ink soos die rou krete van die meeue wat klaend kring om die Satue of Liberty want sy is die Sneeukoningin wat die glasskerwe uit die New Yorkers se oë moet haal en bo die pienk geel en blou rose van verligte geboue waaruit parasiete soos wurms peul hang die dagmaan nog soos 'n slee en hoor elke hysbakdeur se klokkie lui "September Eleven" en elke geldkas van vergelding pieng oop met "September eleven“ en New York word 'n hackers-mecka met elke sleutelwoord "September eleven" en swaels is joernaliste in mediakantore wat daagliks 'n stad van oorkruisde lyne oor ses kontinente kwetter “New York is a city of clever puns strung up like bright Chinese lanterns over a tea-garden" maar by Chinatown dryf die sjinese en japanese lanterns volgens tradisie soos spokerige maskers op die water om die "siele" van die slagoffers na die Oorkant te dra en snags lê die inwoners wakker en luister hoe die mishoring onvermoeid die swerwende siele van die dooies bymekaarroep en heelnag lank deur loods oor die miswaters van die baai met die groen en rooi ligte van vragbote wat heelnag brand teen die horison soos nagligte aangelaat vir bang kinders O New York, New York gaandeweg verdoof die boodskappe van die dooies gelaat in die selfoon van elke hart wat kort-kort hulself weer moet herlaai onder 'n sware smart hulle speel almal dieselfde deuntjie; New York, New York Hey big spender we love you but remember, "te veel sake laat die hart versaak" New York, New York Hey Big Spender, we love you only take care, want te veel "state-of–the–art" laat die hart ineenstort soos 'n aandele-mark. |
Op Elf September 1991 het die "kaalvoet boodskapper" Vassulla Ryden, 'n boodskap van Jesus neer geskryf oor torings waarin euwels ingebou is wat daarom ook ander euwels sal aantrek. On September 11 1991, |
September Eleven
In aid of a fund for the victims, those parents and children sat watching the ballet-on-ice "The Snow-Queen" and in the morning with the mist opened up over the bay, like a fresh newspaper the words still fresh from the press ringing out like the raw cawing of the gulls circling the Statue of Liberty, for she is the Snow Queen under the sleigh of the still visible moon, this morning wiping the glass-splinters from the eyes of the New Yorkers only see buildings lit up like roses squirming with worm-like parasites. and the lift of every skyscraper screams open with "September Eleven" each till opens with "September Eleven" every keyword punches in with "September Eleven" and at night they lie awake sleepless while listening to the foghorn tirelessly leading the cold wandering souls of the dead and hosting them over the mist-waters of the bay past the red and green lights of the freight-boats blazing on the horizon like night-lights left on for children scared of the dark and swallows are journalis still twittering a city of crossed lines over six continents and oh New York you are a city of clever puns strung up like bright Chinese lanterns over a tea-garden but in China- town the lanterns are drifting according to the tradition like ghostly masks carrying the Souls of the Dead over to the Other Side oh New York New York the voices of the dead have grown dimmer in the cell-phones of the heart which frequently has to be recharged under the weight of this grief the messages of the dead ring out with one tune Oh New York, New York hey big spender we love you but remember, too much "state-of-the-art" also deadens the heart until it crashes like a stock-market. |
|
Vir die vermiste vrouens en kinders van Ciprus
Bo staar die bokgesigte van wit kranse met silwer bokbaardjies van olyfbome stoisyns uit oor die baai en die hoogtes waarteen stokou windmeulens soos antieke weefstoele hang wat hier nog die kant van amandelbloeisels spin of hulle staan teen die skemer horison uitgebrande vuurdansers of mesgooiers wat ‘n hele nag van sterre gooi; ‘n soekgeselskap na vermiste vroue en kinders die soutwind van die see trek die bitter water van harte agter hortjies af in die uur van die siesta soos die eiervrugte wat op ‘n marktafel lê, die swart afgesnyde borste van Griekse vrouens onder ‘n druiweprieël van geswolle trots met krullende druiwedrade se flambojante handtekeninge op die blou versoekskrif van die dag en onder by die hawe verkoop jongmeisies siel en lyf aan dronk Turkse soldate wat steeds die bes bewaarde geheim van massagrafte verswyg onder hierdie eiland se lappieskombers van vreemde vlae aanmekaar gestik en waaroor niemand meer treur nie net die donker vyeblare hang weerloos slap soos die oop palms van gesneuweldes om swart vye van gemartelde monde wat tandloos prewel in die wind maar hierdie eiland behoort aan die bebloede sakdoeke van papawers gebind aan die goue kruisboë van koringare en aan die ou amandelbome wat nie meer bloei nie maar bot, met die sneeuwit koppe van die regverdiges en aan die jongmans wat uitvaar teen die wind in die seiljagte van hulle oop hemde teen die klam bruin maste van hulle lywe waaruit die meeue triomfantelik die blink vis van elke lag trek maar ook behoort die eiland aan die huisies wat soos los donkies bondel in die mis of met bleek voorhoofde aandruk teen die rug van ‘n berg geblinddoek deur die mis of die Griekse vlag van hierdie wit en blou lug. * Daar word nog gesoek na massagrafte vir vele vroue en kinder wat vermis word in Ciprus. Eiland van die vlinders
(Die "tragos oidos" is koorsangers van Griekse Tragedies wat met bokvelle geklee was en die geeste van die woude en die natuur verteenwoordig) Hier op die eiland omring met die grys vlegsels van ‘n olyfboord waarin vlinders soos outydse strikke sit en vrouens gekruisbeen ry op donkies soos meerminne, leef ook die Engel van die Dood die een Vlinder ongesiens tussen ander vlinders en uit die amber papies van kommerkrale uit die grys larwes van berge en grotte en die groen ruspes van branders word die siel herbore, ‘n metamorfose van Vlinders van Lig hier waar ‘n priester in wit kerkies van stilte praat in die geborduurde kruissteek van ‘n antieke taal, hier leef die Engel tussen die oues met hulle woorde ‘n karige oes van olywe wat al minder word, hier waar lig uit die koper vlerke van die Vlinder soos loodvensters of goue geskilderde ikone stroom deur die groen hortjies van palmbome, en die beaugainvillea sy wynvlekke lek teen die wit tafels van huisies en die groen wynbottels van sipresse met witblink kerse vlammend hier om die Eiland van die Vlinders waar die meeue soos die tragos oidos die ou koorsangers in wit bokvelle steeds hul tragedies sing en vrouens gekruisbeen ry op donkies soos meerminne verby die vissermanne wat die nette van die siel sit en heel en stomverbaas ‘n seldsame vlinder in hulle nette vang, die spesie waarvan hul nog nooit die oorsprong kon vasstel of verneem.
|
For the missing children and women of Cyprus
Goat-faced rocks stare stoically out to sea with silver wiry goatees of olive-trees against a sunset slope a tattered windmill standing solitary like a burnt-out fire-dancer or an ancient spinning wheel spinning a lace of blossoms over the brown spindles of a hazel-tree but at night this windmill is a knife-thrower honing it’s knives on these coastal rocks to throw a search-party of stars for the missing again sometimes the days are donkeys lost in the mist but at midday with the siesta behind shutters the sea-air is sweating off bitter water from the black aubergines of hearts and under the swollen pride of the grapevine with it’s calligraphic scribble of signatures on the fresh blue petitions of the air, between olives and onions the black aubergines lie on the market-table, the cut-off breasts of Greek women by the harbour –barracks young girls and women sell their bodies to drunk Turkish soldiers to solicit from them the secrets of mass-graves that no-one mourns anymore but this island truly belongs to the old trees bending crooked on the slopes with the snowy heads of the righteous and the red stigmata of poppies bloodied kerchiefs hanging from the gold cross-bows of the corn this island truly belongs to the young men faring out in the white blinding sails of their shirts clinging to the brown fishing-boats of their bodies from which the gulls triumphantly pull the shiny fish of their laughter and the fig-trees with their leaves open and vulnerable like the hands of victims trying to cover the black figs of wounded mouths this island belongs to the bleak foreheads of houses backed into the mountains, blindfolded by the mist and it’s own flag of blue and white air. * Today, the missing mass-graves of women & children in Cyprus are still being searched. 
Island of the Butterflies
Teasing waves of white butterflies spraying the grey dusty plaits of olive-groves and the sun shooting it’s painful rays from the crossbow of horns of a mountain-goat here on the Island of the Butterflies where women ride on donkeys like mermaids, she lives amongst others the Butterfly of Death with the soul a Metamorphosis of Light reborn from the amber cocoons of worry-beads and the grey larvae of caves and the green caterpillars of waves here where the old folk turn out with their words a poor harvest of bitter olives shrinking everyday and Light streaming from the Butterfly’s wings like golden icons or lead-plated church-windows streaming through the green shutters of palm-trees and the white candles flickering in the green wine-bottles of cypress-trees flaming around the island and the bougainvillaea leaking it’s wine-stains against the white tables of houses here on the "Island of the Butterflies" where the women ride on donkeys like mermaids and the white gulls are the "tragos oidos" the choir-singers in white goatskins still lamenting their tragedies and the excited fishermen repairing their nets as if it was the universal net of the soul, seem to have caught a rare butterfly the species of which they could not as of yet establish or find. * The "tragos oidos" were choir-singers in Greek Dramas covered in goat-skins representing the spirits of the woods and nature who commented tragically on events. |
Athene
Watter woordvulsels praat die gladde wingerdblaar van die tong is dit uilmis of die skoon wit rys van die gewete watter wysheid word opgedis eenvoudig maar eksklusief soos brood in pampoenblare gebak hier waar die siel vry sweef tussen Korinthiese, Doriese en Ieoniese Baarde want in die tragi-komedie van die museum of die demokratiese armoedige tempels van Athene gaan dit nie om behoud van die kollektiewe Goue Masker nie en word die siel vrygelaat om self ‘n heenkome te vind in moord se uilkruike of jaloesie en wraak se potte versier met tepels van seekatringe of die blou gekraakte mosaïekpot van die Hemel so streng bewaar agter rooi laserstrale van die skemer. Gorgona Tovtona Tavern, Greece
(Foto: Heidi Papadopoulos) Die Pano Choros van die Pase
op Karpathios die eiland Karpathios vas die dae bondel soos los donkies in grys mis rond op Goeie Vrydag loop en huiil die mense in die strate vir die jaar se afgestorwenes die wind kom van die see af op asof dit ook saamhuil en met klappende hortjies kla maar in die middag dop die huisies aan sagte ure in pienk geel en blou marmer af Saterdag is lamslag en op die spit braai terwyl die eerste bote van Piraeus en Rhodos begin aanmeer in die baai daar is Epitaphios in die velde ook wat bedags geseën word vir die uitbreek van die lente waar die goue en pers blomme glans in die gras soos kerse voor ikone teen elfuur vlam jongmeisies ‘n paasprosessie van papawers met swart harte omgeborduur in wit pienk groen en oranje kostuums om saam met die gemeente die kerse in die kerk aan te steek en die kindertjies soos voëls hang aan die toue om die klokke te lui om middernag gaan die vreugdekrete soos vuurkrakers op ‘Christós anésti, Christós anésti‘ ‘Christus het weer opgestaan’ Christos Allithos, Christos Allithos die vas is gebreek Sondag word rooi baniere gedra en feestelik ge-eet die lier gespeel en iemand sing die Mantinade wat vertel van ‘n aanstaande bruidegom wat terugkeer in die tyd van die Ottoman om op die eiland te kom trou want paastyd is ook troutyd en Maandag staan ‘n ou vrou soos ‘n windmeul met ‘n grys bakplaat vol deeg op haar kop en ‘n bakplaat aan elke arm vir die bak van die paasbrode die koulourias in ‘n buiteoond jongmeisies en vrouens volg ‘n banier van die Heilige Maagd en dra mandjies vol breekgoed en beddegoed van ‘n aanstaande bruidegom na sy verloofde se ouerhuis aan teen die aand na die troue begin die dansfees die koel wind van die see af ruik na bloublomsalie en marjolein wat bergop groei die son sink agter die berg die oumas vang sugtend ‘n laaste paar goue strale van herinneringe in hulle brille op die sirkeldansers van die pano choros kring uit op die pers teëls van die dorpsplein die lier, die bouzouki en die tsambouna gemaak van bokvel word al gestreel en gestem soos ‘n bruid vir die kletterende deurnaglied wat al vinniger en vinniger oor die heuwels begin dreun. |
|
Autumn haiku’s
It is time again for the swallows to come and write their haiku’s against this soulful sky maybe they will write; and suddenly I remember my hair falling like wet autumn-leaves over the glassed in dream of your face or they might write; cold pigeons in squares of sun practising their Latin chant; Ubi caritas Ubi caritas and I am as lost as them as lost as this dream-filled sky with clouds slithering by like giant white squid and the wind losing itself so completely in the trees like a child opening his bright presents, my body hanging the golden thrill and flicker of a poplar in the ice blue wind of your eyes they might even write; this dream-filled sky is a dragonfly with the intense electric blue of this autumn-air a silence hanging on inner wings of turbulent shadows still sparkling watery moments of sun-filled clouds over emerald green banks and purple mountains. |
Die aarde lê verstrooi
Met na-doodse gedagtes van ‘n geliefde, vrugtehoutjies wat jy versigtig optel soos sjinese stokkies om nie een of ander seer ruimte in jou of van die dag te versteur nie, soos mens versigtig om die wonde van sekere dae leef. Soos die seer stilte van ‘n dag geklief deur ‘n karalarm wat soos ‘n voël skree uit die boom van diaboliese vrugte met takke wat eindig in swart nat gesplete hoewe. Maar op hierdie helder winterblou dag is die lug vol wit ligte wolke watte gepak om die seer blou ruimte van Jesus se Heilige Hart. Dis weer tyd vir die swaels
om hulle haikoes te kom skryf teen die herfslug in V- formasie van lettergrepe sal hulle dalk skryf; daar is geen werkvreugde soos die van die houtkapper of vink of mossie nie of miskien; skielik onthou ek weer hoe val my hare soos nat herfsblare teen die teer gedroomde ruit van jou gesig. of dalk blare dryf soos pers harte al verder uit op die water en al losser gelaat van hulle vrese |
Glorious Autumn
We hear the wind walking in the leaves whispering "I AM, I AM" reassuring us before each freezing winter which seems to become colder each year and above we see the swallows writing their haikus in the sky, turning their visors of v-patterns against the golden watch of a late summer-sun, these dark-winged words in their heavy patterns suddenly losing their rhythm and turning into silvery flecks of silence and randomly falling from the sky like grey and bronze autumn-leaves, as the quicksilver of an autumn-sun steadily eats away all the gold of a late summer until it lies in heaps of graves under the trees naked like stone-angels with their stare beyond time or shards of water’s broken mirror and when I dare to ask these swallows who have certainly travelled much, and certainly have seen other worlds, about the future of the earth they suddenly turn into black arrows hitting the bleeding heart of the sun as the arrows of Jonathan hit the golden harp of David’s heart. |
|
Ons vlieg eers die sirkelgang
Van water vuur grond en lug en trek dan swart pyle van antwoord oor ‘n kwynende aarde deur die waas van ‘n vraende lug tot in die bloeiende hart van die son; soek julle antwoorde in die lawa van die lug met sy smeltende son 'n maelkolk van meegesleurde blare wat lê in die spieëls van waterpoele en die ou aarde wat sukkel met ‘n oorgang van seisoene met sy siek hart ook al lankal vervang deur ‘n vreemde komeet en nou triestig gekoppel aan 'n neonpasaangeër wat met groen grafieklyne van ‘n laaste hoop opvlam soos varings in die son of vlietende vlinders van son-en-skaduwees gelek uit ‘n laaste geluk van goue gespinde lug en die herfsmaan wat wieg 'n engel uit Openbaring se goue sekel tussen die takke 'n magneet wat gewigtig met die swaar eensaamheid van al ons donker drome ons tog nader aan die hemel probeer trek. |
Te veel junk-DNA.
Uitgedryf deur ‘n koue wat elke jaar al vroeër kom sit ons in hierdie herfslug se droomwarm son want herfs is ‘n boom van gedroomde lug waarin ons soos voëls kom sit met wolke wat laag en swaar hang in die takke soos nat donskomberse en tortels wat die lug louwarm mompel soos kinders in hulle slaap en ons beweeg en luister stil en stom in hierdie lug se water van winderige son en kabbelende blare waardeur ons gedagtes met rooi en geel ganspootjies van gewebde blare roei versigtig om nie die blink rimpelende vel van die lug te breek nie en herken in die onsamehangende klanke van opgewonde voëlgeluide die regmaak om op reis te gaan en gaan self ook op reis elkeen 'n herfsboom vol junk-DNA op pad om weer met die Ware Self te versoen en op hierdie herfsoggend verdwaas te land met te veel bagasie iewers op 'n vreemde lughawe of in 'n verkeerde trein elkeen met sy blaretas vol meditasies, medikasies en ook te veel mutasies. (Volgens moderne wetenskaplikes het die algemene telling van genetiese mutasies per persoon gestyg tot 175 mutasies per persoon. Mutasies is meesal negatief van aard wat die ewolusietoerie in die skaduwee stel). |
Requiem van die herfs
Die blou naaldekoker van die lug wieg aan vlerke van skaduwees wat pers berg en turkoois heuwels en goud uit die son flits jy kom haal my soos ‘n herfswind jou blare se purper mirre en goud te ryk vir my weemoed die dag lê en bloei en bloei om die oop donker are van skaduwees rooi herfsblare wat verdor en verkrummel tot bitter kruie gemeng in die wyn van die aand om die pyn van die aarde 'n bietjie te verdoof soos die alchemie van hierdie seisoen so ryk aan kleur en beweging en goue gloed maar so geestelik aan die bloei met geroeste kettings van blare wat swaar soos ons gedagtes sleep en skraap oor die aarde maar uit die wind se ewige onstuimige gewieg van blou naaldekokers in die bome aan vlerke van son en skaduwees en ons gefragmenteerde gedagtes wat dwarrrel en waai soos herfsblare en wat ons probeer bymekaar hark onder pienk wasige wolkies van emosies keer ek terug na ‘n goue stilte en sien weer jou oë sag soos ‘n liefdesgedig ek sien weer hoe hang my lyf die goue ril en flikker van ‘n populier in die warm blou wind van jou oë. |
|
Tango van die Augustuswind.
Augustusson nog wollerig blink na ‘n windslaap en van ‘n nuwe gelaaide elektriese energie, wat ook blink aan alles klou, aan joggers en karre en skoolkinders en uitgelatebuite snuffel en spoorsoek na die diewe van die nag, sy dans kaalskerp en onbeskaamd voor ‘n oop venster en wys elke stofdeeltjie van ‘n dansende ongeduld oor die lente op. Vanaand sal sy die laaste tango van die augustuswind dans met geswelde buik en rug gebuig in die omhelsing van laaghangende takke, met kop agteroor gegooi sal sy stadig die swaar hartstogtelike laaste tango van ‘n onnoembare verlange dans tot alles begin kraak en skeur en vensters oop vlieg soos koffers vol van die son se skaduwees wit sneeublare van babaklere en die winde is nou ook meer klinies blink, vinnige wit geneeshere wat met koorspenne van oranje boslelies die koors van die lug kom meet in die donker oksels van bome buite hoor sy hoe laggende groen tennisballe van base wat honde loop, wip oor die wintertafels gedek met swaar silwer van ses messe en lepels en vurke tot die vismesse van die lentereёns die aarde ook los laat gly tot wit glinsterende grate van lig al meer groen tennisballe van kinders aan toupale slinger soos nuwe laggende spitvondighede tussen mekaar maar in die bome swaai die nuwe groen neste in die wind soos angstige vraagtekens waarin die wyfies die eiers van hulle antwoorde moet kom lê. |
Die renoster se skip het gesink maar die legende bly.
Op besoek aan die klein eiland If naby Marseilles kom koning Francis 1 van Frankryk in die jaar Vyftien-sestien op die Indiese renoster af op pad na die Pous as geskenk van Koning Emaneul van Portugal. Die dier seker met ysterharnas aan en hoewe dalk beslaan het saam met die skip gesink. Die legende oor die dier het egter voortbestaan. So ook deur die ets gemaak deur Dürer wat fyn en raak die loodswaar rimpels en wimpels en geskaduweede rondings kon verhaal en nooit die renoster gesien het of enige ander een nie. 
Petticoat Laan, London, 1980. (Foto: Heidi Papadopoulos) Sonkykers van Afrika.
Ons huisies in gepantserde sink met growwe baksteenvel en vibracrete stert staar met solêre roloog aan geskubde kraag elkeen omhoog sonder enige beweging met ‘n halfuurtjie se kragonderbreking om energie op te gaar, staar ons ry op ry soos sonkykers stil na die horison elkeen met ‘n stekelrige hoop op ‘n beter toekoms. |
Krismis-blues.
Port St. Johns -1978 In die stil donker lagune hoor ek in die oggend die loerie wat roep uit die kou van die maan loerie wat roep om reën van die nuwejaar in die nag met sonsteek en wange gebrand tot pienk kougom het die son se kaleidoskoop van krismispatrone my kop in skerwe gedraai my bene is skewe riete my bootjie dryf moeg teen die pont van jou liggaam, bots teen oggendskottelgoed die sis van ‘n stofie of ver stemme ‘n stort, of ‘n dromerige kitaar om een-uur ontplof die radio ‘n Jerusalem van woorde; ons drink wyn eet kaas en olywe se swart oë van pyn in die middag jou lyf ‘n rooi sjinese bruggie gebuig oor my gesnik en snuif tot ek skielik sien daar kom storm want die see is donkerblou soos die wildepiesangblom in die rondawel van jou arms is ek die loerie wat roep uit die kou van die maan, loerie wat roep om die reën van die nuwejaar in die stille heilige nag van kerse en vuurwerke wat soos droewe vure oor die water na ons toe dryf wanneer ons luister hoe die koor van die weeshuiskamp al harder hallelua teen die heuwelhang soos die druppels wat al harder en vinniger val deur die nag tot die son ‘n bokpaadjie begin klim tot bo waar die nat proteas soos papierlanterns hulle laaste krismis blink en ‘n haan kraai soos ‘n kind wat wakkerhuil tussen die aalwyne van blou brekfisrokies en die oujaar begin uitloop onder die berg, ‘n vuil pienk lagune in ‘n skoon soutsee. |
|
Jerusalem
What to write about Jerusalem other than that it is "a state of mind " with old synagogues staring blind with faith it's closed up windows with the stubborn burglar-proofing of pigeons and stars and old men in the gardens stroking long white beards like prayer-shawls or little white mountain-clouds of holiness in this Jerusalem with it's ruins and old buildings like old recurring thoughts in which we like to dwell in which we like to 'come apart ' protected by armies of palm-trees with their branches the rusted swords of an old bloodline of kings and flower-markets of humility and the slopes of hills with the barbed wire of olive groves or the green fire columns of cypress trees smoking in the sun and leading paths bomb-free through the public gardens where two teenagers make out on an old grave without letters like a man without teeth and this old grave the unofficial undeclared monument of a holocaust prisoner in the underground of a universal religious mind and yet the sky always seems to have an open mind like the soft toothless smile of an old man and the streets friendly with bodies warm like camel-dung and sometimes dark clouds would pass like lorries full of hostile soldiers blocking off the sun from the city-gates and tourist and trader trying to read each crack each shadow these Hebrew letters on old yellow and white walls like the parched pages of the Torah and camels with their tired displaced faces of unease like the three wise men from the East in this Jerusalem this Ark of the Covenant with it's city-gates at night flooded with light like raised angel-wings with the hammered gold of the sun on it's stonewalls, with church-spires and minarets like incense-burners and golden domes of bowls and scull-caps fired over the blue mosques of shadows and smokestacks like trumpets hanging against the velvet curtain of the sunset and oh Jerusalem your lowly shrubs are the bitter herbs of our sins floating in the wine of our evenings making us thirst for more of the Evensong the joy of your heady hours poured from the upturned domes with crosses like Holy Grails and the scull-caps of synagogues and the Turkish coffee-pots of minarets until we see the unleavened breads of your hills glowing golden in the green olive-oil of the sun these hills full of women and men nursing the national plant of their hurt pride a bloodline of dark sullen roots like Hebrew letters learning to adapt in a desert with the cheerless weight of too much light and feeling again the ‘phantom-pains ‘ of a former desert-life waiting in these towns where gray and white mules of the clouds still turn the old mill of the earth here where they await there Messiah like rain where they await the Messiah to calm the bushy restless eyebrows of their leaders like bits of tangled palm-branch their eyes with pockets staring like dark desert-wells and young soldiers taking bullets to their flesh with the ease and arrogance of a second skin and their second breaths dark tired trains clinging to the tracks of their women's bodies hurtling and clinging along the bodies when they pass the treacherous hills and valleys of their dreams reaching out for the warm brown clay jars the high cheekbones of their women hidden amongst the salt-pillars in the Dead Sea of their dreams hanging on the shifty prefabricated walls of peace-talks and oranges in the kibbutz-orchards are nightlights left on for children scared of the dark in this Jerusalem where there history remains a valley of dry bones soon to heal and to grow into olive-groves and vine-yards of ancestral understanding in this Jerusalem where we still hear the wind of our “Second Comings “ in the rams-horns of crooked olive-branches and pasted over the bullet-holes in the synagogue we still hear the heroic vibrant Hebrew song of brightly colored children's art. |
Ou Jerusalem
Ou Jerusalem, ek loop vanaand tot by jou stadspoort waar die maan soos ‘n sabel hang en dreig om jou in te neem, jou goud en grys en blou ou Jerusalem die groen palm van my hart staan vol roes en kla vanaand by jou poort soos ‘n seersiek bedelaar leen my ‘n muil, ou Jerusalem dat ek deur jou kan ry verby elke ou muur vol krake soos reëls op die geel bladsye van die Torah dat ek deur jou kan ry jou bouvalle soos ou vergete gedagtes waarin ek so graag weer verval, die ou Jerusalem beskerm deur ‘n weermag van palmbome met takke die geroeste swaarde van ‘n ou bloedlyn van konings, bo blommemarke van nederigheid of die doringdraad van olyfbome en paadjies wat bomvry loop verby elke sipres se groen rokende vuurkolom in die bouvalle waar twee tieners vry op ‘n graf sonder letters soos ‘n man sonder tande (die oningewyde monument vir krygsgevangenes) waar die maan ‘n sabel hang oor die sinagoges wat in blinde geloof staar met die diefwering van duiwe en sterre leen my ‘n muil ou Jerusalem dat ek uit jou skaduwees kan ry wat ‘n mosaiek van blou teëls gooi teen die goue koepel van die skemer verby die stinkstroompies en die lug, wat ruik na warm soet kameelmis in die basaar met koper koffiepotte van minnarette en die gehammerde goud van die son op jou steenmure, die oop stadspoorte saans verlig soos die goue engelvlerke van die Ark voor die fluweel voorhangsel van die skemer leen my ‘n muil of ‘n kombi of ‘n kameel dat ek kan ry verby jou skandmuur wat soos ‘n aardbewing deur jou trek en die Richterskaal van haat al hoër laat kerf, ou Jerusalem dat ek kan ry verby die doringkroon van lemmetjiesdraad om die koepel van ‘n kerk waaraan die bebloede vlerke van die aand hulle note sny om ons met ‘n Nuwe Lied van Liefde te bevry leen my ‘n muil dat ek kan reis tot waar die skape wei tussen kamele soos ou wyse manne en die wind herois uit die skewe ramshorings van olyfbome sing by Betlehem en Nasareth en van Tiberias na Sharon met elke huis ‘n wit gedekte altaar geborduur met blomme vir die Tweede Pinkster se feesmaal dat ek kan ry langs raserige luidsprekers en videokameras en die vredesduiwe van ons slagspreke tot by Tiberias Beerseba en Hebron waar die grys esels van die wolke nog die watermeul van die aarde draai dat ek uit jou kan ry na die vrede van Capernaum en Galilea waar die vars skoon wind die roes dryf uit die groen palm van my hart en die stilte lê ‘n berg met wolke aan die mas en die swaar nette van vrede wat saans nog skeur met vermeerdering van die sterre leen my ‘n muil of ‘n kombi of ‘n kameel dat ek weer terug kan ry tot waar sy ,Olga Kirsch , sit en aanbid in die ou openbare tuin met sipresse wat donker tossels teen die bededoek van die hemel hang, die skemer kapel omgewe met wierook van plante en struike voor sy haar huis binnegaan en gou reg trek die skewe portret van ou Generaal Bengurion soos haar rok en haar voete rustig raak onder die tafel soos duiwe want sy skryf die nuwe ou Jerusalem van ons drome die bouvalle soos ou vergete gedagtes waar in ons so graag verval en die berge om die ou stad toegeprewel met wolkies van heiligheid soos wit lang baarde van rabbis en priesters op bankies in tuine voor moderne swart grafmarmer van geboue en beelde en vensters wat vlamvat met brandende bosse van die son maar ou Jerusalem ek hoor nog herois elke helder herout uit die koeëlbeskerwe muur van ‘n sinagoge toegeplak met die vreugdevolle hebreeuse lied van ‘n muurvol kinderkuns. |
CHRISTMAS-BLUES
Port St. Johns, Transkei 1978. The Christmas-balls have broken on the journey over the mountain trailing the caravan around bends with goats tumbling from it like huge rocks we have soon replaced them with coulored snooker-balls challenging the local kids to a game in a homeland hotel and the local youth bringing out their donkeys and spotted and patched mules and horses like their rustic blankets, for us to ride for a few coppers or dimes in the mornings we ran out early to swim in the brown foamy Coca-cola-waves of the new sun breaking day over the rocks like bread cheeks cheerfully burnt to pink bubble-gum saltwater and sea-wind teasing sticky unknown lusts out of our brown teenage bodies before the on-take of the inevitable yearly Christmas-blues children from the orphan-camp singing their hallelujahs in the “silent holy night “ of fireworks and candle-light the candles drifting over to us like fire on the dark water until the bright insomniac sadness flares up in us my weak legs shivering like yellow bent reeds in the water, the canoe of my body hollow and rigid with tiredness battering against the dreamy pier of your body in the morning when I hear in the still dark of the lagoon the rain-bird still calling from the gilded cage of the moon at one o’clock the transistor explodes into another Jerusalem-attack of words lying shiny black olives of pain on my plate the red Chinese bridge of your body arched over my sudden heavy sobs and two little boys gaping at my swollen eyes like the little red fish they are trying to catch in their brand-new nets in the rustic bungalow of your arms I am the rain-bird in the afternoon calling from the gilded cage of the moon calling the rain of the new-year on old-year’s eve until I see the warning of a storm in the colour of the sea dark-blue like the flower of the wild-banana-tree at daybreak the rainbow of the berg-rain hangs like a web in the mist with little dark things still caught up in it a cock cries like a local child and under the mountain already smoking out it’s blue aloes of breakfast-fires, another year washes out it’s dirty pink lagoon into the sea. 
Freedom - by Heidi Papadopoulos
|