Rosslyn Press Publishers
  • Tuis
  • Travelling
  • backups 29 Sep 2022
  • Ander Maria
  • Lewe seer
  • Teerspieel
  • Pirates
  • Delinde
  • Workplace Bullying
  • Toonsettings
  • Diereverhale uit Afrika
  • Oorlopers
  • 20th IS Conference
  • Pluimwaai
  • Beeld Louw Jun 2020
  • Leespleisters
  • Alet marriage
  • confproc
  • Die hart van die jeugleier
  • Delirium
  • Die agste dag
  • Agste dag laaiblad
  • Bones downloader
  • My days, my life, my Radio Bantu
  • Battlefront Cook
  • Eindbestemming Zero
  • Sound English
  • Kospotte van Egipte en Italië
  • The day I died
  • PM (hel) L
  • Sielskaal
  • What bone is that?
  • Poetry as Therapy
  • Woorde in die wind
  • Rosslyn-Pers
    • Riglyne vir skrywers
    • Authors' guidelines
    • Gedigte
    • Boeke vir jong mense
    • Gesondheid
    • Prosa
    • Essential Organics
    • Kontakpunt
  • Afrikaans en Nederlands
  • Books
    • Wellness
    • Authors
  • Taaldiens/Language Services
  • Versklas
  • Versles
    • Versles April
    • Versles Junie 2012
    • Kritiek en resensies
    • Slypsaal
    • Stemtone, versgalery
  • Ontginnings
  • Skrywers
    • Naude Kritzinger
    • Erna Jo
    • André Viljoen
    • Alet Gardner
    • Mandi Engelbrecht
    • Heidi Papodopolous
    • Rosa Smit
    • Loukie Adlem
    • Everline van Dyk
    • 3s Drost
    • Braam Smit
    • Hans Pienaar
    • Gerda Fourie
    • Abjater
    • René Bohnen
    • Bobette Smit
    • Jan du Plessis
    • Mila Swanepoel
    • Hermien Uys
    • Hennie Meyer
    • David Steyn
    • Blog
  • Hartlied
  • Erica Southey
  • Alec uploader
  • Elna van Niekerk
  • New Page
  • Rosslyn-winkel
  • Language Services
  • Genade op genade
  • Braam Smit
  • Rina Cascione
  • PM (hel) L
  • Charl-Pierre Naudé
  • Blog
  • Adalar
  • Laai Ockie
  • CV Ian Raper
  • Ian Raper verhaal
  • oop
  • Madie
  • My UNhappy marriage
  • inocent
  • Berging
  • Thesis P Mbua
  • Ian en VWL
  • Untitled
  • Ander Maria
  • Spirituality Loader
Non, je ne regrette rien

So kom ek dan om.

Kyk, ek is kaalvoet,
mens het nie skoene nodig
op hierdie laaste vlug nie,

(the grief doesn't last,
it is gone, I forgot the past)


ek duik die ewigheid in,
my lyf ‘n wapperende monoloog
in hierdie blou kaats van glas

as ek my asem in verdiepings meet,
in die suising van my vryval
alles wat belangrik was vergeet

(it is something quite new
like nothing I've known)


en ek krimp al kleiner in my lyf
tot een laaste polsende besef:

(no regrets)

dood is dinamies in die lug.



Post-traumatiese stressindroom

dood is immers net
‘n ander manier van asemhaal:

hoor hoe my stilte snak na klank

kyk hoe stuit my trane
en roes aan my binnewande vas 

voel hoe klots my hart
teen my  eindelose ribbekas

as ek ou oorloë
herlewend wil ontrym in klakkelose  verse,
met rustelose bene 
naglank vlug voor die geweld
van vuisvoos  verdriet
en dromend stom verklarings aflê
in kil kantore 

waar uniforms  harder praat
as die lywe binne-in

daarom stotter ek 
verby my  oë
verby my keel
my bors
verby die spieël
en al die hande wat  oningelig wou troos

ek slaan my oë op in isolasie
en my hulp kom van  die woorde:

ek kan jou nie liefhê nie
in dié gedig kan ek nie huigel  nie

Poste Restante

Jy weet nie, jy weet nie,
al die dinge is net behuising en bestaan:

jy dink jy leef tussen baksteen en beton,
rooi en groen teëldakke
(in Woodhill het iemand ‘n sinkdak opgesit)
agter glas en gordyne,
met ‘n hond of twee voorstedelik,
duiwemis by die voëlbak,
die ergernis van hadidas
wat die honde se kos opvreet,
en moenie vergeet van die verdomde palms
langs die swembad nie,
(die goed gooi nie eers ‘n ordentlike skaduwee nie)
en die onontbeerlike tv-remote –
verveling moet ook gereguleer word

maar jy lééf in die middel van jou are
in ‘n obskure kosmos vol geheime name
en in jou stil en suiwer kern
die kennis van goed en kwaad.

Dié afgrond is jou adres, hier
is waarheid oer en onverdeeld

op hierdie skurwe lip
kry droom en angs ‘n ander kleur


Oor Klein Koos van Aarde

Hy weet niks meer nie,
net dat woorde soos ou blare
vlam kan vat en brand
tot daar waar mens nog oer
en groen, onbekende trillings is.

Op kinderfoto’s lag sy wange
stil en glad soos spoelklip,
nou is sy gesig ‘n oopgroefmyn,
lag en huil weerskante ín gekerf
om te wys hy het met drif geleef.

Hy weet niks meer nie,
net dat ou hout ophou brand,
kole gloei en onvermydelik blus,
liefde later
net ‘n ou gewoonte is 



Herhalende vers

Sy hou nie van September nie.
Dis of haar hart terugkrimp tot botsel bloed,
sy weer in nog ‘n kring uit loop – 
weg van, terug na als wat sy onthou:

soos ‘n gedig, ‘n wilde vers 
in ‘n digter se vingers kom,
so was sy toe hy haar roep – 
eers voet vir voet, sku 
vir die vuur en olie in sy hande,
later los in haar ritmiese ontknoping.

Hy en sy het op die donker se gewrig gedans,
riele vasgetrap tot die nag breek
in sy slot
en lig op die afgrond skyn.

Toe kry sy hom lief
maar sy naam was klaar in klip geskryf.

Sy gaan alleen die lente in. 

Delirium

“It is amazing how complete is the delusion that beauty is goodness” ― Leo Tolstoy

My land is ‘n sonbesie, haar lied ‘n skril vlieg
op die lippe van die kleintjies.
Agter die note kerm die voorgeeste in die tromme,
huil die mbiras oor ons wat die kore versaak het.

Kom, ruk die stiebeuels by my ore uit,
rol ‘n doofheid in die komme van my ore, 
die wit van branders op die rotse 
dat ek stom word onder die geraas.
Ek hoor nie die grom van hakke se misnoeë
op die sypaadjies nie.

My land is vaal onder die stof van my gewete:
pluk af die leisels van die plat berg se houvas
op my verlede
en lei my aan die neus.

Maak my kieste vol met die woorde van my pa
en die pa daar voor hom,
voer my dat ek weer my tande kan breek
op die pêrels in die orakels se oë;
trek ‘n stink, dun vlies oor my derde oog, 
laat die skille oor my brein groei
tot die rommel in my lobbe teen my skedel klop.
Kleur my hare wit, ek wil my wysheid inverbeel,
nié sien hoe dik en slymerig die wêreld sluk
aan sy belydenisse nie.

Dra my die winter in, weg uit hierdie 
konsentriese toeristekamp.
Maak die velde van my kinderjare oop,
toe alles wat mooi was, goed was.

Picture
Mara

deesdae plooi sy haar mond
in vroom geliefde gemeente-voue

maar niemand weet
dat sy ‘n haan drie maal 
in haar eie stem hoor kraai het nie

niemand hoor
hoe die sleepstem van selfverwyt
aan haar tande knaag nie

niemand sien 
hoe suur mens se speeksel
jou verhemelte kan skuur nie

die Here weet alleen
dis bitter om dié aalwyn te herkou 



Droomvanger

droomvanger, gaan haal my lief:
hy wat in die eons
tussen sterre en atome leef – 
so onbereikbaar ver
so naby soos my asem,
selfs in my slaap is hy 
‘n eggolose silhoeët,
kontoere sonder lyne

droomvanger, hou vas my lief
kyk hoe onrustig bloos die maan 
en frons verby die storms in sy wange,
my oë is vol uile 
ek huil fladderende jeremias 
sonder sandale in die donker,
hulle unisex geheime
vol voorbodes en heiligskennis 

droomvanger, laat los my lief
en vertel vir hom
die nag kwyn agter gordyne,
hoe aards, hoe bloederig 
lub-dub my hart,
die pyn van kennis is enkelringe
maar kyk, ek gee my eie kwantum treë:

tussen skelet en senings en rou are
het die reën tog weer gekom 

Purple shadow

The wind whispers dead words in her lap,
pushing lies and broken sentences
beyond her understanding,
past his right hand feigning impotence
on the pale blue tablecloth,
his palm turned away from her distress,
four knuckles stacked against their past.


He crosses his legs to ward her pleas off,
one foot tap-tapping to his restless tune,
confident in its leathered indulgence,
mocking guilt and yesterday’s bouquets.

She hangs onto her collarbones,
hiding in the purple shadow
of the pepper tree they planted
way back when bees still married flowers,
then he drives the last nail home,
tearing through their paintings
of cocktailed conversations.

She gasps and exhales dust
as he gathers up a whirl wind
and turns the garden into leaves



Masakhane

Vanoggend is die koppies rooi,
grond en klip rooi
soos die kennis van kwaad,
soos yster, gruwelik en polsend in ons monde,
op ons tonge die drif van stof
opgesweep deur voete,
ritmies, malend, taalloos
stamp ons die lewe onder ons sole uit:
ons kele klem ons voete se klanke vas.

Ons word ’n gety, ‘n golf van vrees,
‘n vreesaanjaende massa moed.
Wat in die maag is, loop by die oë uit.
Ons tande flits, flits in die son,
ons hande vuis om die son:
die son is bloed,
die son trek water op ons wange.

Hoe steek ‘n mens die winter oor
as honger aan jou ingewande knaag
soos ons aan die ingewande van die aarde knaag,
soos ons aan die ingewande van geweld wil knaag,
met rubberkoeëls en masjiengewere
aan die vrede beitel
tot die stilte kraak.

Lewe loop rooi spore in ons are.
Ons loop koud en warm uit op die grond,
steek die winter met rooi hande oor. 

 
Religious S & M

This night speaks for itself:
its darkness a studded glove
you howl against,
the moon and stars our captured audience.

I am a storm that rides the earth:
as my whip races down
to meet your submissive flesh
you cry out at its exquisite licks,
begging for mercy,
praying that this pelting rain
will never stop.

Aroused now, you tremble,
tied up
by your faith




Marilyn Monroe

Olimpus het na Los Angeles verskuif,
toe kom jy en word 

in camera godin,

maar die kollektiewe mond trek skeef
as sterflinge gode word.

Kyk, dié wulpse wond
bloei ook by die sye uit,
jou oë weet
dat gode in hulle dertigs sterf.

Toe sluk jy maar die bitter pil.


die mond is ‘n dief

die mond is ‘n dief, my lam,
in die nag is daar nie woorde nie,
net die mag van hande
en die klam gelykenis
van jou lyf en myne

kan ‘n wond so woedend
in die donker bloei
en teen sy ritme rebelleer
soos jou hart, my lam,
as jy knersend deur jou drome sweet

of soos myne –
as ek die stilte nie oorleef nie

Roepvuur


later, toe stompe soos ou gesprekke
sis en knetter en lig uitstoot,
het ons eers stil gesit,
jou mond en hande
die ver paaie van jou oë gevolg.
Toe begin jy praat

oor niks, oor sommer net,
asof jou keel die nag kon los beduie,
en ons sirkel óm iets
oud soos brood en wyn en vuur,

en jy voer die vlamme
los velle uit ‘n boek vol
kort verhale en geskiedenis,

ek skuif my woorde
links en regs
om die sterre te weerspreek.

Toe die kole sterf
het ‘n jakkals na ‘n maat geroep

Belangrike boeke
​