Klein grys voëltjie in die langgras
|
Nou, is ʼn werkwoord
My muse is ʼn tortelduif met ʼn daglang loeriekuif, wat haar groen en rooi taal vere in grys vlerke wegsteek. As ek haar hoor roep waar sy tussen dennetolle wegkruip bars woorde soos granaatkorrels uit my skugter pienk dop oop. Maar snags is sy raafswart; terg sy wellus uit my heupe uit, tot saad, met duidelike olyfsmaak, uitstort op verse wat geen toekoms of verlede ken nie. 
Skildery sonder naam
Die stil bruin water van die Apiesrivier vloei tussen wilgerlote en deur my. Die weerkaatsing van man-met-hond, kon ek wees wat hang aan die dik binnemuur van ʼn huisie iewers op die Franse platteland. Maar in hierdie verspringing van plek en tyd sou ek liewers wou kies om verder te strek, verby dié aardse verbinding van atome tot waar my dofgekleurde siel ʼn rusplek vind, sonder wetenskap of drome. Intravenous Plants know how to wait. They have mastered the art of slowing down, no furious heart beat to distract them. The green sap of life flowing gently through leafy veins, is nothing like the gushing of my blood as I sit waiting for you. |
Herhalende somer
Uiteraard het nie veel verander nie: daar wag steeds ʼn blou trui in sy hangkas vir jakkalsdae van onverwagse koue en ʼn skilferkors tert in die yskas in sublimasie van knaende honger. Hy onthou dat dit laasjaar net so was en besef hy het onwillig aangepas. Maar hy droom nou snags in sonderlinge kleure en ruik Jungiaans ontstellende geure. Dit bekommer hom dat die son se strale pers skyn. Reflektief
Soos Van Wouw wou ek ʼn beeld van jou skep, bakhand vol water wat tussen vingers uit lek. Geen marmer of klip, net pêrels lig wat drup elke keer as ek aan jou dink. |
Ungarnished
Sy los altyd die paar slaaiblare wat hulle saamgee op die bord agter, seker dit word recycle en sy soek nie ander mense se weggooigoed nie. nou die dag het sy die koppie met die rooilipstieksoen op teruggestuur kombuis toe; die bestuurder moes bontstaan met verduidelik. Sy dra ook nooit tweedehandse klere nie maar die man in haar bed het oor die jare drie stelle trouringe versamel, om nie eens van die laybyes te praat nie. On a winter's day
Pretoria has no charm today, all is cold, too old and gray, dead mould lingering under dusty eaves and clinging to the branches, spectral shapes. There are no homes, it seems, in this city of birds just the fluttering wings of unspoken words. But like a tree, I long for an acre of deep soil where the hollow tubes of my need can root down through wholesome darkness to steady me against the aching flight of light. Aandoffer
In die donker vanaand wil ek een wit kers opsteek; ʼn bad vol warm water tap, met erotiese soute louter en dan die prop uittrek. Ek gaan Nerudaverse in Spaans voorlees en dan die boek hard toeklap; vanielje geur aan my lakens spuit; ʼn kappertjieblaar op my kopkussing neerlê en aan jou dink. Te laat
Moet nooit teruggaan na waar geluk bloot tydelik was nie want skurwe paddas spring uit onverwagse plekke uit. Jy sal onthou hoekom die berge blou lê en die see na trane proe. Die tweedehandse boekwinkel in die binnehof van Look Out Centre was jou re-hab waar ontvlugting vrylik op rakke rondgele het. Die koffie-bistro’s is die ergste want nuwe eienaars toon geen respek vir stokou rituele nie. Jou tafel dra ʼn vreemde gesig. Ja alles is anders selfs die vratte wat op jou vatterige hande blom. Oggendgebed
Bonfire of the Vanities
Die son is ʼn harige skyf wat katarakte voor my oë hang. In die donker knipoog sterre waanhopig soos uitgebrande hoere voor blou vensterrame. Die maan? Die is bloot lankal leeggebloei; bleeksiellig van alleengeit. En ek is gatvol vir die see wat net weet van vra en gee. Alewig vervelig. Die berge van digters en psalmskrywers is deur een merske trein-mol opgestoot (onder draai die duiwel) en skattige babas en blommetjies steek een voet in die graf as die sker aan die stringel proe. Daarom loop ek met my koevoet, balaclava, flits en skerp mes om hierdie fokken aarde kaal te stroop van elke uitgedinkte, romantiese beeld. Maar dalk sal ek ʼn bietjie water in die wit emaljeskottel los sodat jou weerkaatsing, as jy vooroor buk, |
Die lugwaardin is moeg gewag
Chronologies gesproke
Die dag het per abuis te vinnig afgeloop. Nagte, nou lewenslank, laat die wekker op sy as stol en voëltjies inderhaas aand en oggendklanke ruil. Kan dit wees dat hierdie jaar aspris so moes versluier; heel onvanpas te kort te word om alles wat ek nog wou sê, met dade in te pas? Parallaks
Toe die son later, moeg van sy heeloggend steil klim na die warm kruin van middag toe en weer die langpad af na die asemskep van skemer, eindelik sug en wegsink in sy swart kooi word ek oor aktief bewus van skarrelende naggeluide: klein diertjies wat op droë takkies trap en knaag aan selftevredenheid. |
In die lig van die son
Hierdie kort dae van afgebeitelde geluk en hulpeloosheid, sal in die tyd wat vir my oorbly weer klink, sodat klipskerwe wat orals rondlê telkens die soekende straal van vuurslag mag vind om heliogram boodskappe na more te sein. Teelkragtig
Hierdie god van hom is Papier: die hart van ʼn boom wat kop en skouer bo die ander getoring het, soos Saul. Haar god is ʼn groot god wat net met wierook en woorde aanbid mag word. Die digter is tweeslagtig soos avokado’s wat van haar man maak bedags en saans is hy weer vrou, want die intellek is diepgroen en versteek geheime van geslag soos altare waar mens kaalvoet moet verbyloop. Reinwit is die godelyf, sonder verweer teen die falliese simbool wat saad swart uitstort en nog gode suggereer. |